Wat ons betreft, is dit de eerste kennismaking met een vijftal jonge honden uit Louisville, Kentucky en ik mag al meteen zeggen dat deze kennismaking ons allerminst spijt. Wat we hier geserveerd krijgen, is namelijk een overheerlijke stoofpot, waarvan de ingrediënten, in willekeurige volgorde rock, rootsrock, country, soul en blues heten. Met zulke dingen kun je aan de slag.

Naar ik begrijp, is Knock Alley West de eerste volwaardige cd van het vijftal, dat overduidelijk een boon heeft voor de Stones van de vroege jaren ’70 en voor de eerste Black Crowesplaat.  Hoewel ik een licht vermoeden heb dat je Yardsale vooral live aan het werk moet zien, kon ik bij herhaling toch serieus genieten van de plaat, omdat ze zo verrassend en gevarieerd is: de gitaren janken en scheuren de ene keer, terwijl de twee nummers verderop gewon klateren en twinkelen. De vocalen zijn meerstemmig waar nodig, en rechttoe rechtaan als het kan.

Elk van de vijf bandleden deed zijn duit in het zakje inzake songschrijven en, waar dat vaak tot rommelige toestanden leidt, is dit hier zeer zeker niet het geval. Integendeel: je merkt dat elk van de muzikanten het beste van zichzelf geeft en dat je hier te maken hebt met een echte groep, wat meer is dan de optelsom van de individuen. Hoewel je op geen enkel moment iets wereldschokkends of vernieuwend te horen krijgt, mocht ik bij herhaling merken dat ik verbaasd was dat de 12 songs alweer de revue gepasseerd waren.

Van die 12 zijn er zeker zeven of acht regelrechte radiosongs, al stel ik me zeer de vraag wie dit soort muziek hier nog durft te draaien. Ben ik een beetje duidelijk? Nog niet voldoende? Wel: als u destijds ook omver geblazen werd door Marah of door the Old ‘97’s, dan is deze Yardsale absoluut uw ding. Ik ken alvast een paar neefjes die nog niet weten wat hun te wachten staat bij hun volgende verjaardag. Ik weet wel dat ze erg blij zullen zijn met de keuze van nonkel d. Want, dames en heren, dit is, ondanks een paar kleine minpuntjes,  een héérlijke plaat! (Dani)